Są to szkielety koralowców – morskich zwierząt zasiedlających przybrzeżne strefy ciepłych mórz. Gałązki i pnie kolonii koralowców osiągają niekiedy 3 m wysokości.
Nazwa może pochodzić od greckiego korallium, co oznaczało coś, co twardniało w rękach. Łacińskie corallium było nazwą narzędzia służącego do połowu muszli z morza.
Zdobnictwo koralowe znane jest już z okresu brązu, ale w Europie korale zaczęto stosować dopiero w XV wieku. Korale były noszone jako amulety i talizmany. Miały one chronić przed chorobami i niebezpieczeństwami. W Polsce naszyjniki z korali stanowią nieodłączną ozdobę regionalnego stroju krakowskiego.
Właściwości chemiczne
Szkielety koralowców składają się z węglanu wapnia (ok. 90%) oraz niewielkich ilości innych substancji mineralnych i organicznych.
Barwa
Barwa koralowiny może być biała lub czerwona, w różnych odcieniach, aż do czarnej. Niektóre korale mają na zewnątrz szkielet biały a w środku czerwony, znane są też korale czerwono-czarne, białe w różowe plamki lub jeszcze inne. Najcenniejszy do celów zdobniczych jest koral szlachetny (czerwony, prawdziwy). Nie obrobiony koral jest matowy. Żywe barwy korali bledną w trakcie noszenia. Odzyskują barwę po zanurzeniu w wodzie utlenionej.
Pozostałe cechy rozpoznawcze
Twardość korali wynosi 3–4 w skali Mohsa (korali czarnych 3–5). Przełam mają nierówny, haczykowaty.
Występowanie
Korale szlachetne występują na głębokości od 3 do 50 m w Morzu Śródziemnym (wybrzeża Algierii, Tunezji i Włoch), w Morzu Czerwonym, Zatoce Biskajskiej, w pobliżu Madery, Wysp Kanaryjskich, Archipelagu Malajskiego oraz u wybrzeży Japonii i Indii. Cenione są też korale Akori – utworzone z porowatych, aragonitowych szkieletów stułbiopławów morskich. Są one czerwone, fioletowe i niebieskie. Występują w pobliżu brzegów Afryki Zachodniej i wyspy Samoa.
Krystyna Wołkowicz
Państwowy Instytut Geologiczny
