Obszary, na których występują osuwiska, powinny być całkowicie wyłączone z zabudowy lub zabudowa powinna być zdecydowanie ograniczona. Zasięg występowania osuwisk na obszarze Polski ukazują mapy opracowywane przez państwową służbę geologiczną. Mapy te są sukcesywnie udostępniane w ramach projektu SOPO i powinny być wykorzystywane przez administrację samorządową do tworzenia planów zagospodarowania przestrzennego zgodnie z zapisami Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. Osoba zainteresowana zakupem działki, posadowieniem budynku lub prowadzeniem działalności gospodarczej, szczególnie na terenach górskich, powinna zasięgnąć informacji, czy na danym obszarze nie występują osuwiska lub tereny zagrożone ruchami masowymi. Na podstawie Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie informacji dotyczących ruchów masowych ziemi, do prowadzenia rejestru osuwisk i terenów zagrożonych ruchami masowymi zobowiązany jest starosta powiatowy.

Każde osuwisko powstaje w sposób indywidualny, zależny od budowy geologicznej podłoża, ukształtowania powierzchni terenu i warunków wodnych – stąd wielka różnorodność form osuwiskowych. Można jednak spotkać w terenie pewne charakterystyczne formy, na podstawie których z dużym prawdopodobieństwem można stwierdzić, że znajdujemy się w obrębie osuwiska. W osuwiskach młodych formy te są zwykle bardzo wyraźne, w starszych bywają słabo czytelne i zatarte.